Relatos do Miúdo. Xente do Leste. II
Escomenzou dando un pequeno rodeo á aldea, procurando o rastro que os responsables da incursión terían deixado, sen dúbida, na súa fuxida. E atopouno, evidentes pegadas de cabalos e homes adentrábanse na espesura en dirección oeste, tras esas pistas, a moza arrancou a marcha conmocionada polos sucesos e preocupada pola seguridade do seu irmán e, agora tamén, pola do seu propio pai. Logo dun tempo de andaina na escuridade, o cansanzo venceuna, atopou cobixo baixo unha rochas que había á beira do camiño e deixou que un sono intranquilo e axitado se impuxera.
Cando espertou non sabía canto tempo durmira, pero notouse reparada e decidida a continuar o camiño. A luz do sol xa disipara a negrura das sombras baixo a teitume vexetal da foresta. As pistas do paso da tropa que levara aos nenos da aldea resultaban menos evidentes que ao escomenzo da busca, pero, ainda así e todo, atopou os indicios suficientes para continuar en dirección ao poñente. Camiñou gran parte do día detendose únicamente para repoñer auga nalgún regato e para enganar á fame cando esta apretou, cunha frugal inxesta das provisións que portaba. De cando en cando atopaba novas probas do paso dos perseguidos que lle confirmaban o adecuado da dirección que tiña tomado. Á tardiña, atopándose nun outeiro que se abría a un val percorrido por un gran río, o meirande que ela tiña visto nunca, e mentres repoñía o alento e valoraba a posibilidade de que os fuxitivos puderan ter cruzado a corrente, ou ben decidiran continuar o curso, observou coma, perto da ribeira, unha pequena fogata se acendía. Apresurouse a descender de aquel cómaro e foise achegando ao lugar onde vira o lume. Xa se sentía o murmurio da corrente cando chegou a unha calva na arboreda, dende a súa posición pudo observar a enorme curva que alí trazaba o río formando un areal sobre o cal, un home prantara unha pequena cachela. Agochada na vexetación observou aquela figura que permanecía de espaldas, a contraluz do lume, e pensou na mellor maneira de abordalo. Cando se decidiu, foise achegando ás agachadas co propósito de asaltalo por detrás, a intención era interrogalo sobre a tropa que perseguía ou, incluso, averiguar si aquel individuo pudera ter algunha relación cos mesmos.
Pero as cousas non saíron coma pensara e, cando estaba a escasas dúas lanzas de distancia do seu obxetivo, uns brazos enormes arrodeárona dende atrás, inmovilizándoa e suspendéndoa en alto. Non podía ver ao home que a suxeitaba, pero pudo intuir a súa gran envergadura naqueles brazos robustos e musculosos. O da fogueira ergueuse, dándose volta, e Amaina pudo ver os raros roupaxes de aquel home novo, dunha tea branca e fina coma nunca vira, un extrano calzado formado con tiras de pel e unha enorme pel de oso que o cubría dende os ombreiros e case caía ata o chan. O tipo achegouse cun sorriso que delataba a satisfacción de ter atrapado a quen o axexara dende o bosque e falou. En principio Amaina non entendeu res, a linguaxe de aquel home resultoulle completamente descoñecido, pero, tras varios intentos, señas e debuxos que cun pau o tipo facía no chan, escomenzou a entender algunha cousas, palabras que ela coñecía, ainda que proxectadas sen moita coherencia, coma o balbucir dun neno, e cun acento que non coincidía con ningún que tivera escoitado dos escasos viaxeiros que pasaban pola súa aldea.
Antes que nada, aquel home quixo saber quen era e que facía perseguindoos; como pudo, Amaina foi explicándolle a súa coita, o asalto ao poboado, o rapto dos rapaces e a súa procura. Cando rematou de explicalo todo, o mozo, non tería moita máis idade que a dela, fíxolle ao que a suxeitaba unha seña e este afrouxou o nudo que a mantiña presa, quitándolle a espada e o puñal que portaba, indicoulle bruscamente que se achegara ao lume e se sentara. Continuaron a falar mentres compartiron a cea, un coello que o outro home, un xigante mouro con aspecto de fero guerreiro, cociñara no lume da fogueira.
Durante a conversa, Amaina coñeceu que os seus anfitrións eran romanos, ainda que ela non sabería dicir moito o que eso significaba, que percorrían estas terras recabando informacións para os xefes que comandaban as tropas daquela descoñecida tribo. Tamén soubo que aos homes aos que perseguía, poideran velos había pouco, efectivamente, cunha cordada de prisioneiros, seguendo o curso do río en dirección norte. Díxolle tamén que aqueles tipos eran, seguramente, fuxitivos dos derrotados exércitos de Cartago que escapaban da feroz persecución romana. Dixo que, dende lonxe, parecéranlles arqueiros númidas, algún ondeiro procedente dun lugar chamado Baliarides e, tal vez, mercenarios íberos, en total, non máis de vinte homes e uns cantos cabalos.
A muller non acababa de asimilar aquelas informacións, pero ante a hospitalidade amosada polos viaxeiros, decidiu compartir con eles os seus plans de rescate que abraiaron aos homes, incrédulos ante a posibilidade de que, aquela muller nova, ainda que lograra alcanzalos, fora quen de enfrontar á banda de guerreiros e liberar aos prisioneiros. Chegados a ese punto, os tres preparánronse para a pernocta coa idea de que, pola mañán, cada quen continuaría o seu camiño.
Antes da saída do sol, xa os tres estaban en disposición de marchar, pero, para sorpresa da muller, os dous homes decidiron que a acompañarían, pois a historia de Amaina prendera neles o interese nos pláns de aqueles fuxidos que sería, seguramente, información de interese para quenes os enviaran a estas terras. Así que emprenderon a marcha encabezada por Anpu, ese era o nome co que o romano Caio se refería ao seu acompañante. Camiñaron case media xornada seguindo o curso do río hacia o norte, ata que deron cun lugar que semellaba vadeable e no que, logo de facer unha minuciosa exploración, acharon indicios do paso dos perseguidos tanto nunha beira coma, unha vez superada a corrente, na outra.
Os tres días seguintes todo foi camiñar, sempre hacia occidente, seguindo os rastros que xa non só indicaban a dirección, tamén, a xuizo de Anpu, que Amaina compartía, evidenciaban a proximidade do grupo, que ambos estimaban en non máis dunha xornada.
Nas longas horas de viaxe, Amaina e Caio foron facéndose entender. O romano falaba un dialecto no que Amaina podía recoñecer cada vez máis palabras, non eran a palabras da súa xente, pero si que tiñan similitudes e paralelismos grazas aos que, acompañándose de xestos, Caio facíase entender. Outra cousa ben distinta era aquel intelixible idioma no que falaban entre eles os dous homes. Grazas ás cada vez máis fluídas conversas, Amaina soubo das terras que hai máis ao leste das montañas, según o romano, un vasto territorio sumido en feroces loitas. Máis alá, o mar no medio das terras, e máis alá, ainda, novas terras e novos pobos de costumes inverosímiles, deuses sanguinarios e construccións indescriptibles. Amaina non daba concebido todas aquelas fantásticas historias que Caio explicaba con entusiasmo e orgullo.
A moza tivo oportunidade tamén de observar o comportamento dos extranxeiros. De Caio chamáronlle a atención os seus ademáns refinados coa comida, a infinita paciencia das súas explicacións, e unha preocupación polo aspecto e o aseo que lle resultaban esaxeradas. Pero por riba de todo, a habilidade que máis lle impactou, era o manexo que aquel facía duns rolos que transportaba nunha bolsa de pel, e que calquera diría que constituían os seus bens máis preciados. Eran aqueles obxectos dun material que Amaina nunca vira, dunha cor amarelenta e flexibles coma as follas das árbores, que se arrolaban nunha unha peza de madeira e sobre os que Caio, cunha cana que sumerxía nun frasquiño cun líquido negro coma a cinza e espeso coma o sangue, gravaba signos e debuxos que, según dicía, eran palabras os uns e representacións das terras que percorrera os outros. Aquelo de debuxar as palabras impactou na moza que non deixaba de pensar no poder que supoñía tal coñecemento.
Texto.- C. Crespo
Ilustracións.- Antón do Corsario.