Relatos do Miúdo
Xente do Leste. I
Como mo contaron volo conto. Sucedeu nunha lonxana aldea do interior, nas terras dos coelernos, nos tempos nos que Escipión expulsou aos cartaxineses de Hispania. Amaina, así me dixeron que se chamaba, era a filla primoxénita do xefe de aquela aldea, un guerreiro de gran prestixio entre os seus a quen os deuses concederan un fillo varón cando xa raiaba a senectude, desgraciadamente, a cambio da súa muller, que se deixara a vida no parto.
O pequeno Vecio era o ollo dereito do seu pai, e a Amaina, amábao dobremente por ter exercido de nai e de irmá do cativo. Era tal o amor que lle profesaba, que incluso tiña rexeitado varios pretendentes ao matrimonio, por non abandoar o fogar familiar en canto o pequeno non chegara á idade de coidar del mesmo e do seu pai. Esto contrariaba ao vello Dovilo a quen a actitude da súa filla, alonxada da normal para calquera moza do seu tempo, lle incomodaba profundamente, pois non podía deixar de cuestionarse si a educación que lle proporcionara, máis propia da dun futuro guerreiro ou cazador, fora a axeitada. Era Amaina hábil coa espada, precisa co arco e áxil no manexo da lanza, gran rastrexadora e valente e decidida coma para enfrontarse a calquera dos xóvenes guerreiros da aldea.
Un ano antes de que o seu irmán acadara a idade de ser presentado coma un home ante o consello da tribo, sucedeu que, no tempo no que xa o gran está gardado e as mulleres se adican á recollida dos froitos que ofrecen as fragas, e estando os mellores guerreiros da aldea cazando nas serras do norte, unha tropa de descoñecidos atacou a aldea.
Amaina marchara cedo a aproveitar as derradeiras landras da tempada, deixando a Vecio ao coidado do seu pai, estaba unha esplendorosa mañán, fresca e resplandecente, corría unha lene brisa e as follas que permanecían prendidas das árbores, escintilaban cos diversos matices de cor que delatan a proximidade do inverno. Sería cerca do mediodía cando, ao remontar un pequeno lombo no que o monte deixara un craro desarborizado, avistou unha fumareda que se elevaba na dirección onde se situaba o poboado. Espantada, subeu a unhs penedos e dende esa elevación pudo confirmar que algo grave estaba a suceder, pois o primeiro fumazo convertérase en varias columnas que se alzaban ata turbar o sol.
Por máis que correu, cando chegou á aldea xa era moi tarde. As xentes do casal que permanecían en pé afanábanse no socorro dos feridos, a busca dos desaparecidos e na recollida dos cadáveres dos veciños peor parados. Sen deterse, Amaina correu ata a chouza do centro da aldea, a máis grande entre as de aquel lugar, e cando chegou pudo ver ao vello Dovilo postrado de xeonllos no chan, cuberto por un lixoso manto e chorando coma un neno, fronte a él un fumegante monte de brasas arrodeadas polo que foran os muros de pedra da vivenda. Afincándose ela mesma ao seu carón, Amaina quixo consolar a seu pai, abrazouno e bicouno, pero inmediatamente reaccionou e preguntou polo seu irmán – Onde está Vecio? Onde está meu irmán?- A expresión de Dovilo non deixaba moito espazo para a esperanza, e cando o home dixo -Levárono- Unha chama de alento, rabia e determinación apoderouse dela e, alzándose, buscou entre o barullo a aqueles homes capaces de tomar unha arma. Xuntou a catro ou cinco, chamándoos a berros polos seus nomes, e alí mesmo, diante do seu pai, xefe do consello, propuxo sair na persecución de aqueles que secuestraran non só ao seu irmán, senón tamén a outros seis nenos e nenas do seu tempo ou incluso menores.
Os homes miráronse uns aos outros con evidente xesto de dúbida e Camalo, irmán de Dovilo e un dos homes con máis experiencia da aldea dixo – Está rapaza perdeu o sentido. Onde imos ir? Somos catro homes capaces de loitar e eles unha tropa con cabalos, ben armada. Ainda que deramos con eles non teriamos ningunha posibilidade de enfrontarnos e recuperar aos rapaces. Debemos agardar que regresen as partidas de caza e logo veremos.-
Amaina, torceu o xesto nunha expresión que a algúns lle lembrou a do seu propio pai cando contaba plenamente coa forza da xuventude e dixo. -Si lles deixamos máis vantaxe, nunca recuperaredes aos vosos fillos. Debemos partir inmediatamente tras deles. Tío, podes facer o que queiras, pero non me podes impedir que vaia a buscar a meu irmán.-
A voz de Dovilo, que sacara forza do seu pesar, bramou, – Eu podo impedircho! Son o xefe, e son o teu pai! Faremos o que Camalo propón, agardaremos polos homes e logo actuaremos. Ainda que Amaina tentou arrepoñerse a aquela decisión, Dovilo alzouse apoiado no bastón que simbolizaba a xefatura do poboado e pechou calquera discusión, – Esa é a miña decisión e ninguén actuará en contra dela, queda craro?-
Amaina calou e a improvisada asamblea disolveuse para cada un proseguer co seu labor de tentar, dentro do posible, aminorar os devastadores efectos de aquel ataque. Todos menos Amaina. Aproveitando o caos e a desorde, buscou entre os restos o que precisaba; armas, algo de roupa de abrigo, un pouco de carne seca e algo de pan, logo agardou paciente a chegada da escuridade e, cando na aldea se fixo o silencio e os prantos foron deixando sitio ao sono, Amaina tomou o atado no que gardara as provisións, colgou ao lombo a espada que o seu pai fixera forxar para ela cando case non era quen de levantala, e un puñal ao cinto e, sixilosamente, dirixeuse ao extremo do poboado máis cercano ao bosque, por onde lle sería máis doado marchar sin ser vista.
Cando apenas estaba entrando na arboreda, protexida pola penumbra, unha sombra saeulle ao camiño e, con voz rouca inquiriulle – E tí, onde cres que vas?-. Era o seu tío Camalo, quen se prantou diante dela coa intención de impedirlle o paso.
– Afasta tío, déixame ir, non permitirei que meu irmán se perda sen facer nada, meu pai xa non está en condicións de asumir esta tarefa, pero eu non permanecerei queda agardando polos homes-. -Iso é exactamente o que farás- dixo Camalo,-ainda que che teña que arrastrar de volta. As cousas raramente suceden por casualidade, e a desaparición de Vecio a estas alturas deixa á nosa xente nunha situación insostible. Teu pai xa non está en condicións de mandar e, co teu irmán desaparecido, o consello debe tomar certas decisións antes de lanzarse á ningunha aloucada aventura-. Naquelas palabras do seu tío Amaina pudo ler unha intención guiada pola ambición, algo parecía cobrar un sinistro sentido. Casual ou non, a falla de Vecio e o abatemento que a idade e a conmoción puderan provocar no vello Dovilo, abríanlle a porta do mando a Camalo, cousa á que, en segredo ou non tanto, sempre aspirou.
– En serio pretendes afastar a meu pai aproveitando esta desgracia? Cres que os homes o ían consentir?- No rostro do seu tío Amaina adiviñou un xesto enveleñado e violento cando Camalo dixo – Os homes crerán o que se lles conte, e tí non vas a estar para desenganalos-.
Camalo lanzouse hacia a moza e o brilo dun coitelo delatou as súas intencións pero, coa axilidade propia da xuventude, Amaina fíxose a un lado evitando a embestida do seu tío quen, torpemente, tropezou nunha póla e se precipitou de fuciños contra o chan, con tan mala sorte para él, que ao cair bateu coa cabeza nun petouco perdendo o coñecemento.
Ao ver ao seu tío tirado no chan, Amaina asustouse. Anicada ao lado do corpo inerte do home comprobou que, malia a fendedura que se lle abrira na testa e o regueiriño de sangue que brotaba dela, o home respiraba con aparente normalidade a pesares de permanecer sen coñecemento. Non o pensou moito, deixou o corpo de Camalo atrás, xa se recuperaría, ou alguén da aldea o atoparía, e botouse a andar.
Texto: C. Crespo.
Ilustracións: Antón do Corsario.