Relatos do Miúdo. Lemmy.

Esperto espido no sofá, completamente desorientado, creo que abrín os ollos, pero a escuridade é tan absoluta, a exterior e a interior, que me resulta imposible aseguralo. Penso en que a noite anterior debeu ser moi longa, seguramente, un rally de alcohol, porros e cocaina coma nos vellos tempos. A verdade é que non me lembro de moito, deitado en pelotas, cara arriba, tento poñer algo de orde no caos da miña cabeza e só atopo  algunha chispa con sabor a Jack Daniel`s e un  aume a cera e Rock & Roll. Entre unha densa néboa adiviño tamén unha foto de Lemmy nunha parede. Onte morreu Lemmy Kilmister!

Todo ao meu redor é escuridade, as persianas baixas, as cortinas pechadas, acostumo a deixalas así, gústame a escuridade, pero hoxe resúltame absolutamente imprescindible. A dor de cabeza repinica coma as campás do inferno, un golpeteo metálico e cruel que me late na sen e na fronte, por todas partes. Teño que vomitar.

Cando poño os pes no chan noto a humidade na alfombra, érgome non sen dificultade e tento chegar ao váter a trompicóns, vacilante entre os obxectos esparcidos polo chan nun desorde que só intúo na negrura espesa do piso.  Ás apalpadas atopo o pomo da porta do baño, entro sen prender a luz e, axeonllado no chan, boto fora todo o que o corpo se negou a dixerir. Cando por fin logro poñerme en pé, pese ao abaneo do meu ingobernable navío mental, apóiome na pileta, busco a chave da billa e deixo correr a auga. Lavo a cara ata case afogar, e entón, acendo a luz.

Teño mala cara, a miña pel ten un ton esbrancuxado, as pálpebras inchadas e unha olleiras mouras coma dous buracos negros nos que se perden unhas pupilas indescifrables.

Cando volto ao salón o resplandor da luz do baño amósame un escenario caótico, todo é desorde ao meu redor, hai vasos tirados polo chan, dúas botellas valeiras de Bourbon, enriba da mesiña o cinceiro bota por fora, os meus discos todos revoltos e ciscados polo chan, a alfombra ten unha enorme mancha, seguramente de licor, que se perde baixo o sofá. Onde non hai alfombra, sinto o chan pegañento e toda a sala cheira a tabaco, a alcohol e a suor.

Ao correr as cortinas e levantar as persianas, a cousa empeora, dúas lámpadas rotas, a foto das vodas de prata dos meus pais tirada no chan, o vidro estalado, unha desfeita á que non lle atopo explicación. Outra sombra me traspasa e miro en dirección á porta entreaberta do dormitorio, achégome paseniño, procurando non facer ruido e , asexando unha nova escuridade, intúo un novo desorde. Agora si que prendo a luz.

Todo está revolto, as almofadas e a roupa de cama polo chan, máis vasos ciscados, máis cabichas, unhas bragas sobre a mesiña de noite, un frasco valeiro que non sei si quero saber o que é… e eu que non me lembro de nada.

Pero, o máis flipante, o que xa me rompe totalmete os esquemas, e o graffiti que sobre a cabeceira ocupa todo o espazo ao ancho da cama e ata o teito, un as de picas negro  con reflexos metálicos; arrodeándoo, nunhas fermosas grafías Old English, tamén negras, o seguinte texto: 49% Motherfucker, 51 % Son of a Bitch.

Alucino, non sei que facer, que pensar, por onde comezar. Tirado no chan, o reloxio espertador marca intermitentemente as 19:20. Non o podo crer! Cánto tempo botei inconsciente? Qué puta droga me pudo mergullar en tantas horas de escuridade?

Agora comezo a reaccionar, volto ao cuarto de baño e métome na ducha, deixo que a auga quente corra sobre min e frégome tentando activar o meu corpo e a miña mente. Logo volto ao dormitorio e, procurando non tocar nada, visto o primeiro que atopo no armario, milagrosamente ordeado. Sen máis, collo a porta e baixo á rúa.

Xa é noite de novo, o alumeado navideño compite coas tebras, tinguindo de cores sinistras un ceo nocturno que chama polo vento e a choiva, camiño á presa, coa cabeza baixa e enfrascado nas dúbidas que todo aquel suceso me plantexa, as rúas están molladas e valeiras, e o frío vaime facendo  espabilar pouco a pouco. Cando chego á do Cuco síntome algo mellor, non hai moita xente, os catro habituáis. Cuco, ao verme entrar, dende a barra, levánta a cabeza a modo de saúdo, achégome e sin deixar que fale, pregútolle:

– Qué fixen onte á noite?

– Nada, o de sempre, pero un pouco máis. Menuda movida montáchedes co do funeral de Lemmy… Qúe pouco sentido!

– Pero… -insistín- mameime moito?

– Bueno, téñote visto moito peor. Todo normal, foi divertido.

– E a qué hora marchei? -continuei a interrogalo-.

– Sobre as dúas, quizáis dúas e media…

– Só?

– Si só. Tentaches arrimarte a Lucía, coma sempre, pero ela non quixo, coma sempre. Por certo…

Cuco, dándose a vota e alongando o brazo, bota man a un sobre, outra puta chaladura! apoiado nunha botella de… Jack Daniel`s! Alcalzándomo, engade:

– Deixaron esto para tí.

-Quen?

– Non o sei, hoxe abreu Luci…

Dentro do sobre hai unha folla calquera cuadriculada, nela leo: