Relatos do Miúdo. Intelixencia artificial.
Había tempo que a miña muller dicía que debiamos mercar un deses robots aspiradores que barren e fregan sós, tí bótalo a andar e él vai aspirando ou fregando pola casa, ao seu aire, ata que esgota a batería e, porque sabe o camiño grazas aos seus detectores e tal, volta á súa base de carga e alí queda, ata que as baterías están de novo a pleno rendimento e listo para repetir as operacións de limpeza á orde dun mando a distancia.
Eu fun demorando o asunto, facéndome o sueco, esquivando a cuestión, pero esta de cando en cando rexurdía sumando argumentos que cada vez me dificultaban en maior medida a posibilidade de ignorala: Que “si non axudades nada”, que si “o cuarto do neno semella unha leonera”, que si “non me dá o día”…
De cada vez, eu facía unha busca por internet de ofertas, comparativas e probas de distintos aparellos ata que un día o atopei. Era un modelo soberbio, con todos os adiantos técnicos e a un prezo que, en comparación co que tiña visto, xa semellaba razoable. Investiguei un pouco aquí e alá sobre o vendedor e o fabricante, comparei as súas características técnicas coas de modelos nos que xa me fixara, todos máis caros, e finalmente, sumerxinme nos comentarios das tendas que ofrecen estos cacharros.
Coma se achegaba o noso aniversario de voda, e ainda que o gasto superaba con creces o presuposto que acostumo a adicar a tales eventos, decidín mercalo coma agasallo. Tratei todo moi en segredo, como corresponde a tales circunstancias, fixen o pedido e cargueino na tarxeta que uso só para circunstancias excepcionais, e aos catron días recibín por mensaxería o paquete que gardei nun recuncho do faiado dentro dun saco deses grandes para o lixo.
Chegou o día sinalado e presenteille o paquete á parienta, á vez dun almorzo composto por un croissant á prancha, acompañado de manteiga e marmelada e unha taza de café con leite crariño e cunha cullerada de azucre. Seguro de que con aquel presente ía triunfar.
Ela, ao ver que o bulto superaba con creces o tamaño dos da roupa, calzado ou artesanía que eu acostumaba a elexir, abreuno presa dunha ilusión da que eu participaba. Cando descubreu o contido María amosouse tan francamente chea de ledicia que, de non ser porque o fedello do Carliños andaba a enrredar había xa un bo anaco, de seguro que a cousa podería ter rematado con “temita”.
Así que, tras a sorpresa do inesperado agasallo, tocoume botalo a funcionar. Leín as instruccións e seguín un a un os pasos indicados ata que descubrín, non sen decepción, que o proceso debía culminar cunha carga de polo menos doce horas, co cal, os desexos de comprobar as evolucións de aquela tecnoloxía debían pospoñerse ata o día seguinte.
E o día seguinte era sábado, nada máis levantarme tocoume ir levar ao Carliños ao seu entrenamento e cando voltei, antes de almorzar, fun a poñer o trebello a traballar. Coas instruccións na man revisei unha vez máis que todo estivera como é debido, comprobei que ao pulsar o botón de acendido as luces que brilaban eran as axeitadas e que as súas cores eran as que indicaban a corrección no funcionamento do sistema. Entón elexin de entre as diversas funcións que ofrecían os menús do mando a distancia, unha opción que correspondía coa «limpieza diaria».
A miña muller observaba espectante todos os preparativos e cando pulsei o botón de «enter» e o aparello botou a andar él só, acompañado por un rumor de aspiración mezclado cun zumbido de motor eléctrico e o hipnótico xiro dos cepillos laterais, un sorriso debuxouse no seu rostro e non pudo evitar uns saltiños de felicidade que me confirmaron, sen lugar a ningunha dúbida, o meu acerto na elección de aquel agasallo.
O trebello escomezou a furular e a moverse de xeito autónomo pola cociña. Cando topaba coa parede ou con algún obstáculo, cambiaba de dirección e continuaba coa súa laboura de limpeza.
En determinado momento, e mentres os dous observábamos abraiados as deambulacións de aquel aparello case máxico, e logo de bater contra o lavavaixelas, xirou en redondo e, dun largo, atravesou a porta cara ao corredor. Nos vixiabámolo coma quen vixía a un neno que gatea, tentando anticiparnos a calquera posible incidencia que puidera xurdir.
O robot continuou co seu cometido, indo e vindo arriba e abaixo ata que, tras un novo tropezo, enfiou cara ao cuarto de Carliños. Seguímolo ata a porta do dormitorio do noso fillo e cando chegamos vimos que o cacharro ficaba detido no dintel. O indicador azul eléctrico fixo que indicaba que o funcionamento era correcto, parpadexaba agora cun axitado brilo bermello. Deuse a volta en redondo ata que quedou coma mirándonos.
Pideunos a liquidación e os papeis para poder cobrar o paro e arramblou rúa abaixo facendo ruidiños de robot anoxado.
C. Crespo